Obliczenia & weryfikacje emisji GHG

emisja ghg co2 n2o ch4 wyliczenia weryfikacja wdrożenia szkolenia

Emisje gazów cieplarnianych [GHG] w łańcuchu produkcji biomasy i biopaliw stanowią kluczowy element umożliwiający spełnienie kryteriów zrównoważonego rozwoju. Do dnia 31.12.2017 r. obowiązuje 35% redukcja emisji GHG w łańcuchach produkcji biopaliw. Od dnia 01.01.2018 r. poziom redukcji emisji przypisanej do biopaliw powinien osiągnąć poziom 50%. Szczegóły w tym zakresie określa dyrektywa 2009/28/WE w art. 18. Wyliczenia rzeczywiste pozwalają zredukować emisję GHG dla biokomponentów i biopaliw w większym stopniu niż stosowane wartości domyślne

Świadczymy usługi związane z wyliczeniem emisji GHG:

  • producentów oleju roślinnego, degummingu,
  • producentów alkoholu etylowego, gorzelni (destylatów),
  • firm skupowych biomasę roślinną, suszarnie, magazyny,
  • punktów zbiórki odpadów i przetwórstwo odpadów,
  • cukrowni i zakładów rafinacji,
  • producentów biokomponentów i biopaliw,
  • inne łańcuchy produkcji wg LCA (IPCC).

Obliczenia emisji gazów cieplarnianych prowadzi w oparciu o wymagania systemów zrównoważonego rozwoju jak również w oparciu o metodykę IPCC. Nasze obliczenia gwarantują 100% zgodność z wymaganiami systemów.

NUTS 2 - emisja dla biomasy roślinnej [Eec]

Na mocy dyrektywy 2009/28/WE Polska jest zobowiązana do wskazania województw (NUTS2), w którym normalne poziomu emisji gazów cieplarnianych wynikające z produkcji rolnej uprawy, może być niższy niż poziom przewidzianych pod hasłem: "Szczegółowe wartości standardowe dla upraw" w załączniku V część D do Dyrektywy.

Obliczenia miały na celu oszacowania, stosując metodologię przewidzianą w dyrektywie, rolniczych wielkości emisji gazów cieplarnianych (CO2, N2O, CH4), wyrażona w gramach CO2 odpowiada na MJ biopaliw, które wytwarzane są w gospodarstwach rolnych podczas uprawy.

Zmiany w przekazywaniu emisji GHG od 01.09.2017 roku

  1. Dla etapu uprawy możliwe jest stosowanie wartości rzeczywistych lub średnich emisji na poziomie NUTSII lub jeśli odpowiednie warunki są spełnione, wartości standardowych.
  2. Wartości standardowych oraz wartości NUTSII wyrażonych w jednostce gCO2eq/MJ nie przelicza się na jednostkę gCO2eq/tonę.
  3. Przedsiębiorcy, którzy stosują wartości standardowe i występują w łańcuchu dostaw biopaliw przed producentem biokomponentu, nie podają wskaźników emisji GHG a jedynie informację o stosowaniu wartości standardowych i wybranej ścieżce produkcji biopaliw. Wartość standardową dla ograniczenia emisji podają jedynie producenci biokomponentów.
  4. Jeśli producent rolny stosuje wartości standardowe dla etapu uprawy, nie podaje wartości emisji GHG, tylko informację, że przyjęta została wartość standardowa, oraz region NUTS II (dla zweryfikowania możliwości stosowania wartości standardowych).
  5. Emisja GHG dla etapu przetwarzania biomasy, nawet, jeśli jest on realizowany przez kilka przedsiębiorstw, wyznaczana jest jednym sposobem. Tzn. wszyscy przedsiębiorcy przetwarzający biomasę stosują wyłącznie wartości standardowe lub wyłącznie wartości rzeczywiste.
  6. Emisja GHG przeliczana jest zawsze na tonę suchego produktu. Zawartość wilgoci powinna być wartością zmierzoną po dostawie, jeśli nie jest znana, dopuszczalne jest stosowanie wartości maksymalnej stosowanej w kontrakcie

Aktualnie ważnym wyzwaniem dla sektora rolniczego jest redukcja emisji gazów cieplarnianych (GHG) w celu złagodzenia skutków zmian klimatycznych. Istnieje potrzeba dokładnej identyfikacji źródeł emisji oraz upowszechnienia praktyk rolniczych, które przyczyniałyby się do zmniejszenia emisji we wszystkich ogniwach produkcji roślinnej. Do przeprowadzenia obiektywnych porównań i wyboru najlepszych rozwiązań technologicznych według kryterium emisyjności potrzebna jest szczegółowa ocena ilościowa emisji GHG. W opracowaniu przedstawiono ocenę emisji GHG w produkcji roślinnej za pomocą śladu węglowego (CF). Udział operacji technologicznych w powstawaniu CF scharakteryzowano na przykładzie rzepaku ozimego. Wyniki badań wskazują, że największe znaczenie w kształtowaniu CF ma proces nawożenia mineralnego. Wpływ pozostałych procesów na CF jest wielokrotnie mniejszy. Miejscem głównych emisji GHG w nawożeniu mineralnym rzepaku są emisje bezpośrednie i pośrednie GHG z pól. Po emisjach GHG z pól, produkcja nawozów stanowi drugie źródło emisji z nawożenia. Zmiany praktyk rolniczych polegających na zwiększeniu efektywności nawożenia azotowego oraz stosowaniu nawozów o niskich współczynnikach emisji stwarzają obecnie możliwość redukcji emisji GHG i przez to, tym samym mogą przyczynić się do zmniejszenia CF produktów roślinnych.

Co nas wyróżnia ?

Pomagamy naszym Klientom określić i zrozumieć ich wpływ na środowisko poprzez zastosowanie zasad zrównoważonego rozwoju w cyklu życia biopaliw, energii elektrycznej i cieplnej. Doradzamy w obszarze redukcji emisji GHG.

Jeżeli poszukujecie Państwo rozwiązań ograniczających emisje GHG w łańcuchu produkcji zapraszamy do kontaktu.